Αν εμείς το ίδιο διάστημα βελτιώσουμε – συγκριτικά με αυτές– την απόδοσή μας, δεν θα πετύχουμε την προσέγγισή τους χωρίς να απαιτείται να "τρέξουμε 100άρι"; Μήπως απλώς χρειάζεται να υλοποιήσουμε όλα όσα εξαγγέλλονται διαρκώς; Μήπως βελτιώνοντας άμεσα την καθημερινότητα στην οικονομική λειτουργία, πετύχουμε αυτό που επιθυμούμε χρόνια;
Και πώς θα μπορούσε αυτό να επιτευχθεί; Μήπως με απλές πράξεις, όπως: Με Εκσυγχρονισμό και χρήση της πληροφορικής στους τομείς που πλεονεκτούμε: Επιτρέπεται η "πρώτη ναυτική δύναμη του κόσμου" και "η χώρα με το ατέλειωτο yachting", να μην έχει ηλεκτρονικό αρχείο των εταιρειών που δραστηριοποιούνται στους εν λόγω χώρους; Είναι δυνατόν να έχουμε θεσμοθετήσει το Γ.Ε.ΜΗ. από το 2005 αλλά για να συσταθεί μια εταιρεία με δραστηριότητα στους πλεονεκτικούς για εμάς οικονομικούς τομείς, να χρειάζεται 2 και 3 μήνες, διότι έχουμε παραμείνει στο αναχρονιστικό καθεστώς της γραφειοκρατίας που προϋπήρχε και δεν έχουν συμπεριληφθεί στο Γ.Ε.ΜΗ.; Μπορούμε να στοχεύσουμε στην ανάπτυξη των χρηματιστηριακών αγορών κ.λπ. στην Ελλάδα σε αυτούς τους τομείς με αυτές τις προδιαγραφές λειτουργίας των εν λόγω εταιρειών;
Να εννοούμε ό,τι λέμε: Είναι δυνατόν τον Δεκέμβριο του 2019 να ψηφίζεται διάταξη με την οποία εκσυγχρονίζουμε τη νομοθεσία στη συνυπευθυνότητα των διοικούντων των εταιρειών (Ν. 4646/19) στα φορολογικά και ασφαλιστικά χρέη αυτών αλλά μέχρι σήμερα (9 μήνες μετά), να μην έχει ξεκινήσει η εφαρμογή τους, διότι κανένας δημόσιος λειτουργός δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να ορίσει πότε ευθύνονται τα συγκεκριμένα πρόσωπα και πότε όχι; Δεν έχει εκδοθεί ακόμη καμιά Απόφαση ή Ερμηνευτική εγκύκλιος. Πώς να πείσουμε στο παγκοσμοποιημένο οικονομικό σύστημα πως "ό,τι λέμε το εννοούμε";
Να Επιβραβεύουμε την Εργασία: Δεν είναι επιτακτική πλέον η ανάγκη πλην των επιδομάτων των πληγέντων εταιρειών από τον Covid-19 να εξετάσουμε και την επιδότηση της διατήρησης των θέσεων εργασίας; Δεν κερδίζει περισσότερα η οικονομία με τη διατήρηση μιας θέσης εργασίας από την ενίσχυση ενός ανέργου; Δεν ενισχύονται τα δημόσια ταμεία από την εργασία ενός ατόμου; Δεν καταβάλλονται ασφαλιστικές εισφορές και δεν πληρώνεται φόρος εισοδήματος; Δεν επιστρέφεται με τον τρόπο αυτόν ένα μέρος της επιδότησης πίσω στα δημόσια ταμεία;
Να Επικροτούμε το Κέρδος: Δεν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να μειωθούν οι φορολογικές επιβαρύνσεις και το μη μισθολογικό κόστος της εργασίας; Είναι δυνατόν στα 100€ που δαπανά μια επιχείρηση να πηγαίνουν στον εργαζόμενο προ της φορολογίας, μόνο τα 61€ και μετά τη φορολογία να περιορίζονται περίπου στα 54€; Η μείωση του μη μισθολογικού κόστους δεν μειώνει άμεσα το κόστος παραγωγής; Δεν καθιστά ανταγωνιστικότερα τα παραγόμενα προϊόντα στην Ελλάδα; Η μείωση των αδιανέμητων κερδών των επιχειρήσεων δεν αποτελεί κίνητρο να ενισχύσουν τις επενδύσεις τους;
Να μαθαίνουμε από τα λάθη μας: Δεν είναι παράλογο οι σημαντικότερες μεταβολές στο οικονομικό πλαίσιο των εταιρειών να προέρχονται από δικαστικές αποφάσεις των Ανωτάτων Δικαστηρίων (Πραγματική φορολογική παραγραφή σε 5 έτη, Κατάργηση υπολογισμού ασφαλιστικών εισφορών με βάση το εισόδημα – Νόμος Κατρούγκαλου κ.λπ.); Ποιο "κακό πρέπει να μας βρει" για να κατανοήσουμε ότι ο φορολογικός νόμος του 1931 (Κώδικας Τελών Χαρτοσήμου) δεν μπορεί να αποτελεί το αίτιο καθημερινών προστριβών μεταξύ φορολογουμένων και διοίκησης. Αυτό είναι κάτι το οποίο πρέπει να "αλλάξει". Πόσο ευσταθεί στον σύγχρονο κόσμο ο ίδιος έμμεσος φόρος να επιβάλλεται στις συμβάσεις δανείου αλλά και στον μισθό ενός Διευθύνοντα Συμβούλου; Τι σχέση μπορεί να έχει "το Κεφάλαιο" με την "Εργασία";
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μια βαριά χρεωμένη οικονομία επανέρχεται πραγματικά μόνο με τη "δουλειά" και την επίτευξη κέρδους και όχι με την αύξηση των "δανεικών. Τα "δανεικά" μπορεί να "δώσουν παράταση ζωής" αλλά κάποια στιγμή πρέπει να επιστραφούν και τέτοια είναι μεγάλο μέρος του Ταμείου Ανάπτυξης, οι διευκολύνσεις της ΕΚΤ κ.λπ.